Biały tron

Panuje tu tak doniosły nastrój, że nawet kurz nie odważy się opaść na idealnie gładką, marmurową posadzkę. W powietrzu, które zdaje się wibrować ciszą, unosi się lekki zapach kadzidła. Najcichszy szelest rozbrzmiewa tu z siłą wystrzału armatniego. Ta cisza jest nienaturalna. Przerażająca. Od czasu do czasu przerywa ją świszczący oddech Serafiela lub szelest jego cieniutkich skrzydeł. Szalony wódz Serafinów skulony jest u stóp tronu i wpatruje się w pustkę płonącymi oczyma. Ale nawet on nie jest tak straszny jak widok tronu. Potężnego, doskonałego, majestatycznego... i wciąż pustego.